Za życia Św. Antoniego w miejscu obecnego Sanktuarium znajdował się kościół Santa Maria Mater Domini, obecnie kaplica Madonna Mora w jego wnętrzu. Przy kościele w 1229 roku powstał zakon braci, którego założycielem był sam Św. Antoni. Po jego śmierci ciało pochowano w Santa Maria Mater Domini.

Antoni Padewski (właściwie Fernando Martins de Bulhões) był portugalskim teologiem, franciszkaninem, prezbiterem i doktorem Kościoła. Przed 20 rokiem życia wstąpił do Zakonu Kanoników Regularnych Św. Augustyna. Następnie został przeniesiony do Opactwa Świętego Krzyża w Coimbrze. W 1219 roku został kapłanem. Pewnego razu przypadkowo poznał kilku franciszkanów, którzy swoim prostym, ubogim i jednocześnie pogodnym stylem życia, wywarli na nim wielkie wrażenie. W związku z tym w 1220 roku opuścił Zakon Kanoników Regularnych Św. Augustyna i wstąpił do zakonu franciszkanów (Zakonu Braci Mniejszych). Wówczas przyjął imię Antoni. Zaczął studiować myśli Św. Franciszka i Pismo Święte. Udzielał się w pracy duszpasterskiej. Jego kazania stały się sławne, a szczególny dar wymowy gromadził przy nim tłumy wiernych. Następnie podjął pracę w przytułku dla ubogich w okolicach Forli we Włoszech. Głosił również Ewangelię w Lombardii. Św. Antoni był wykładowcą na uniwersytetach w Montpellier i Tuluzie. Był także wysłannikiem kapituły papieża Grzegorza IX. W 1227 roku Antoni został mianowany prowincjałem obszaru Emilia-Romania. W 1230 roku przeniósł się do klasztoru Świętej Marii w Padwie, gdzie zmarł w wieku 36 lat.

Św. Antoniego za życia nazywano młotem na heretyków. Był bardzo cenionym kaznodzieją, z bardzo dobrą pamięcią, szeroką wiedzą i silnym głosem. Ponadto katolicy uznają, że pewnej nocy Dzieciątko Jezus nawiedziło go i ucałowało zapewniając o miłości Boga. Z tego powodu święty jest często na obrazach przedstawiany z małym Jezusem z Nazaretu na ręku.