Św. Ryta urodziła się w Roccaporena, w pobliżu Cascia. W wieku 12 lat poślubiła Paola Manciniego. Pomimo tego, iż prosiła rodziców by pozwolili jej wstąpić do zakonu, wydali ją za mąż za człowieka o trudnym charakterze, który miał wielu wrogów. Z czasem mąż Ryty złagodniał, lecz zginął tragicznie niedługo po swoim nawróceniu. Ich synowie postanowili pomścić śmierć ojca. Nie zrealizowali jednak tych planów, ponieważ zmarli z powodu zarazy. Po śmierci męża i synów 36-letnia Ryta wstąpiła do klasztoru augustianek w Cascii. Została przyjęta do sióstr konwersek, które zajmowały się codzienną posługą w klasztorze. Będąc mniszką z oddaniem wykonywała najcięższe prace i nigdy się nie skarżyła. Z powodu swojego wielkiego nabożeństwa do męki Pańskiej, pewnego razu w czasie adoracji krzyża, prosiła gorąco Jezusa, aby mogła zakosztować chociaż jednego ciernia, który ranił Jego głowę. Została wysłuchana i otrzymała cierń z korony, który tkwił w jej czole do końca życia, powodując nieustanny ból. Pozostawał jednak ukryty, o co poprosiła Jezusa, aby nie wzbudzać sensacji. Św. Ryta zmarła w 1457 roku na gruźlicę w Cascii, gdzie jej cudownie zachowane ciało znajduje się do dziś.

Sanktuarium Św. Ryty obejmuje jej dom rodzinny w Roccaporena, a także klasztor i kościół w Cascii, gdzie została pochowana. Sława świętej zaczęła ściągać do Cascii wielu pielgrzymów. Przy grobie Św. Ryty po jej śmierci zaczęły dziać się nadzwyczajne rzeczy. Pewnego razu wybuchł w kościele pożar. Pomimo tego, iż cały kościół został spalony, drewniana trumna z ciałem Świętej pozostała nienaruszona. W tym czasie powstawało wiele modlitw do Św. Ryty, a w 1628 roku papież Urban VIII zatwierdził jej kult. Kanonizacji dokonał jednak dopiero papież Leon XIII w 1900 roku, nazywając Świętą „drogocenną perłą Umbrii”.

Święta Ryta jest patronką w sprawach trudnych i beznadziejnych, a jej kult jest bardzo żywy, również w Polsce. Doskonałym przykładem jest klasztor sióstr augustianek w Krakowie, gdzie przechowywane są relikwie Św. Ryty.